ครอบครัวหนึ่งมีลูกชายชื่อเจี๊ยบ เป็นเด็กไม่ค่อยกระตือรือร้น ทำอะไรชักช้า และค่อนข้างขี้เกียจ ทุกๆ เช้าเมื่อแม่เรียกให้ตื่นไปโรงเรียนเจี๊ยบจะงัวเงียบอกว่า “ขออีก 1 นาทีครับแม่” พอลงมาข้างล่างแทนที่จะรีบกินข้าวเช้าก็ไปเปิดโทรทัศน์นั่งดูการ์ตูน พอแม่เรียกให้มากินข้าวก็บอกว่า “เดี๋ยวแม่ ขออีก 1 นาที” จนแม่เอ่ยปากว่าจะทำโทษนั่นล่ะ เจี๊ยบจึงจะมานั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหารได้สักที
“คอยดูเถอะเจี๊ยบ” พ่อซึ่งมองลูกชายคนเดียวอย่างระอาพูดขึ้น “สักวันแกจะต้องเจอเรื่องที่แม้ 1 นาทีก็ให้ไม่ได้ ถ้าถึงวันนั้นแล้วแกจะรู้สึก”
การขอเวลา 1 นาทีทำให้เจี๊ยบไปโรงเรียนสายทุกวัน และการทำโทษให้วิ่งรอบสนามก็ไม่ได้ทำให้เจี๊ยบจดจำเลยแม้แต่น้อย เขากล้าต่อรองเวลาแม้แต่กับครู
“ไปเข้าห้องเรียนได้แล้วเจี๊ยบ” ครูร้องเตือนเมื่อเห็นเจี๊ยบยังเดินเอ้อระเหยลอยชายอยู่ในสนามหญ้าทั้งๆ ที่ออดเรียกเข้าชั้นเรียนดังไปพักหนึ่งแล้ว
“ขออีก 1 นาทีครับครู” เจี๊ยบบอกโดยไม่ทุกข์ร้อน
วันหนึ่งเป็นวันหยุด แม่บอกเจี๊ยบตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าจะไปเยี่ยมยายที่บ้านสวน เจี๊ยบชอบบ้านสวนของยายจึงขอตามแม่ไปด้วย แต่พอรุ่งเช้าเจี๊ยบก็ตื่นสาย ไม่ว่าแม่จะขึ้นไปปลุกกี่ครั้งก็เจี๊ยบก็พูดว่า “ขออีก 1 นาที...ขออีก 1 นาที” ตลอด จนในที่สุดแม่ก็ตัดสินใจไปบ้านสวยของยายคนเดียวเพราะถ้าออกช้ากว่านั้นจะหารถโดยสารไปยาก
สักพักเจี๊ยบก็เดินงัวเงียลงมาจากห้องนอน เมื่อไม่เห็นแม่อยู่ในบ้านจึงถามพ่อว่า “แม่ล่ะครับพ่อ”
“ แม่ไปบ้านยายแล้ว” พ่อบอก
“ อ้าว ทำไมไม่รอผม” เจี๊ยบร้อง เขาอยากไปบ้านสวนของยายมาก
“แม่รอแกจนรอไม่ได้อีกแล้ว รู้รึเปล่าว่าแค่ 1 นาทีที่แกขอก็ทำให้แม่ตกรถได้ นี่ยังไม่รู้เลยว่าแม่จะได้นั่งรถอะไรไป ถ้าโชคดีก็ได้ไปรถสายประจำ แต่ถ้าไปไม่ทันก็ต้องขึ้นรถที่วิ่งเป็นทางผ่าน แล้วรถสายนั้นน่ะขับอันตรายจะตายชัก” พ่อบ่นเจี๊ยบด้วยความเป็นห่วงแม่
“แหม ไม่แย่ขนาดนั้นหรอกน่าพ่อ” เจี๊ยบบอก
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงขณะที่เจี๊ยบกำลังอาบน้ำอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงพ่อร้องเอะอะอยู่ชั้นล่าง จึงรีบวิ่งลงมาดู หน้าของพ่อซีดขาวราวกับกระดาษ
“รถที่แม่นั่งประสบอุบัติเหตุ แม่อาการสาหัส เราต้องไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” พ่อพูดเสียงแตกพร่า
เจี๊ยบตกใจจนหน้าซีดตามพ่อไปอีกคน เขารีบขึ้นไปแต่งตัวโดยไม่มีคำว่า ‘ขออีก 1 นาที’ เหมือนเช่นทุกครั้ง
ทันทีที่สองพ่อลูกไปถึงโรงพยาบาลก็ช่วยกันตามหาแม่ในห้องฉุกเฉิน มีคนเจ็บจากอุบัติเหตุครั้งนี้หลายคนนอนร้องโอดโอยอยู่บนเตียง พ่อกับเจี๊ยบเดินเข้าไปดูหน้าคนเจ็บในแต่ละเตียงด้วยความใจหาย แล้วก็พบแม่นอนแน่นิ่งอยู่ที่เตียงในสุด เลือดสีแดงไหลอาบอยู่เต็มหน้าแม่ และพยาบาลกำลังจะเข็นแม่ไป
“แม่ แม่” เจี๊ยบร้องเรียกแม่เสียงดังลั่น น้ำตาไหลทะลัก บุรุษพยาบาลเข้ามากันเขาไว้เพราะเกรงว่าจะกีดขวางทางของรถเข็น “แม่ แม่ ตื่นสิแม่ผมอยู่นี่ อยู่ตรงนี้” เจี๊ยบยังคงร้องเรียกแม่เขาต่อไป และทุบตีบุรุษพยาบาลที่จับตัวเขาไว้ “ปล่อยผม ผมจะไปหาแม่”
พยาบาลคนหนึ่งหันมาบอกพ่อของเจี๊ยบซึ่งยืนกุมมือแม่อยู่ว่า “เราต้องพาภรรยาของคุณไปผ่าตัดด่วน เธอเสียเลือดไปมากจากอุบัติเหตุครั้งนี้”
คำพูดนั้นทำให้เจี๊ยบรู้ทันทีว่าเขาจะไม่ได้เห็นหน้าแม่อีก “เดี๋ยวครับ ขอเวลาให้ผมอยู่กับแม่สัก 1 นาที ได้โปรดให้ผมได้บอกแม่ว่าผมรักแม่ ให้ผมได้กอดแม่อีกสักครั้ง”เจี๊ยบร้องอ้อนวอนอย่างน่าเวทนา แต่ไม่มีใครฟังเสียงของเด็กชายเจี๊ยบ พยาบาลและบุรุษพยาบาลเข็นเตียงของแม่เข้าห้องผ่าตัดและหายไปในนั้นเป็นเวลานาน ก่อนที่แพทย์จะออกมาแจ้งข่าวร้าย...แม่ของเจี๊ยบเสียชีวิตในระหว่างการผ่าตัด
เจี๊ยบมารู้อีกในภายหลังว่ารถคันที่แม่นั่งไปประสบอุบัติเหตุนั้นไม่ใช่รถเมล์สายประจำไปบ้านยาย แต่เป็นรถสองแถวที่ขับโดยคนขับรถที่ขาดความรับผิดชอบ คนๆ นั้นอยากได้เงินมากๆ แต่ไม่สนใจความปลอดภัยของผู้โดยสาร แม่ของเจี๊ยบมาคนสุดท้ายจึงต้องนั่งเบียดอยู่นอกสุด และกระเด็นออกไปไกลเมื่อรถประสบอุบัติเหตุ...พ่อโกรธคนขับรถมากบอกจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด แต่เจี๊ยบไม่โกรธคนขับรถเลย เขาโกรธและเกลียดตนเอง ด้วยเพิ่งเข้าใจว่าเวลา 1 นาทีที่เขาเคยขออย่างพร่ำเพรื่อนั้นมีค่ามากมายเพียงไร เพราะ1 นาทีที่ได้มาในวันนี้ต้องแลกกับเวลาทั้งหมดในชีวิตของแม่ ถ้าเจี๊ยบตื่นทันทีที่แม่เรียก ถ้าเขาไม่ขอแค่ 1 นาทีเพื่อให้ได้นอนต่อ แม่ก็คงไม่ตกรถประจำทางจนต้องไปนั่งรถปิศาจคันนั้น กระทั่งถึงคราวที่เจี๊ยบต้องการเวลาจริงๆ เขากลับไม่มีแม้เพียง 1 นาทีที่จะได้อยู่แม่...ไม่มีแม้เพียงวินาทีด้วยซ้ำไป...ไม่มีเลย...
